قـبله شد تنـظـیم با قـبـله‌نـمایت هفت بار            کعبه میگردد به دور خاک پایت هفت بار

برده دل از حضرت داوود هر صبح و غروب            آیـه‌هـایِ صوتِ قـرآنِ صدایت هفت بار

باز شد از حاجتش فوراً گره تا با وضو            گفت «یا باب الحوائج» را گدایت هفت بار

گفت «یا موسی بن جعفر» اولِ هر کظم غیظ            دور شد از شرّ شیطان با دعایت هفت بار

هفت بارِ «تو» برابر هست با هفتاد سال            پس نگاهی کن به این «بد» با عنایت هفت بار

هر کسی دارد برای عـشقبازی شیوه‌ای            من که می میرم به تنهایی برایت هفت بار

روزهایی را که احساس کـسالت می‌کنم            میخورم از نُقلِ در مشکل گشایت هفت بار

چشم تو دارالشّفای شهره‌ای در عالم است            میدهد بر مرده جان چونکه دوایت هفت بار

زائرت شد در حقیقت حاجیِ بیت الحرام            با طوافِ کعبهٔ صحن و سرایت هفت بار

سائل آمد کاظمین و ماند و دیگر برنگشت            تا قـدم زد بارِ اول در هـوایت هفت بار

می‌روم مشهد به پابوسِ علی‌موسی الرضا            در طیِ یکسال آینده به جایت هفت بار!